چند روزیه بر دلم افتاده که هَمون رو به یه چند سطری ذکر مصیبت مزین کنم. ذکر مصیبت کی؟ مصیبت خودم و خودت. مصیبت فراموشی، درد کم‌حافظگی، فاجعه‌ی بی‌عاطفگی و شیعه نبودن. می‌فرماد در جامعه‌ی شیعی یک شیعه نمی‌فرماد "درد و مشکل فلانی مرا چه کار است؟". دور و بر ما!! من!! هه هه هه خخخخخخخخ. خوب اساسا من به روضه‌ی باز بیشتر علاقه دارم.
