هَمون

همون چیزها

هَمون

همون چیزها

۴۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «تک پاراگراف» ثبت شده است

قرمز می‌بارید

محمد حسین حکیمی سیبنی | جمعه, ۱۳ اسفند ۱۳۹۵، ۰۵:۳۲ ب.ظ | ۰ نظر

باران به شدت می‌بارید، از اینجا که در پیاده روی خیابان ایستاده بودم به سمت شرق می‌توانستم تا یک چهارراه را ببینم، کف خیابان به همان سیاهی آسمان بود و خط‌های سفید آن را فقط در نزدیکی چهارراه وقتی چراغ چشمک‌زن، چشمک قرمز خود را می‌زد می‌شد از آسفالت سیاه تشخیص داد. البته اگر از قبل نمی‌دانستم که این خطوط سفید هستند حتما الآن فکر می‌کردم که قرمزند. نور قرمز از کف خیس خیابان و شیشه‌های ایستگاه اتوبوس به سمت من بازتاب می‌شد. منبع این نور قرمز چراغی بود در ارتفاع سه و نیم متری خیابان. فقط همین چراغ قرمز بود که این اطراف را روشن می‌کرد آن هم هروقت خودش می‌خواست، صدای ماشینی را می‌شنیدم که از پشت سر به من نزدیک می‌شد برنگشتم که ببینمش، چون می‌دیدم که خیابان را روشن کرده و ترجیح می‌دادم دوباره به تماشای تمام آن سیاهی بایستم. اتوبوس به ایستگاه رسید توقف کرد صدای باز شدن و چند ثانیه بعد بسته شدن درب‌هایش را شنیدم و بعد رفت، اتوبوس رفته بود ولی حالا با همین نور قرمز هم می‌توانستم پیرمردی را که پای دستگاه کارتخوان ایستگاه ایستاده بود، ببینم.

  • محمد حسین حکیمی سیبنی

من و لختی قبل در آن روز

محمد حسین حکیمی سیبنی | يكشنبه, ۲۵ مهر ۱۳۹۵، ۰۶:۵۱ ق.ظ | ۰ نظر

خدا را شکر روز خوبی بود، خیلی شبیه خیلی روزهای دیگر، امروز حسین را دیدم؛ همان رفیق دبیرستانی که سر کلاس همیشه پشت سرش می‌نشستم و از پشت سر او بود که کلاس را می‌دیدم، همیشه اندکی به او حسودی‌ام می‌شد، و همیشه اینطور نشان می‌داد که خیلی چیزها می‌داند که من نمی‌دانم، و نمی‌دانم که واقعا می‌دانست یا نه ولی من مطمئنا نمی‌دانستم آن چیزی را که او شاید می‌دانست و یا شاید نمی‌دانست، خوش‌چهره‌تر از من نیز بود و هست، این یکی دیگر واقعا حسادت داشت چون واقعا خوش‌تیپ و خوش‌چهره بود؛ دیگر این چیزی نبود که بگوییم شاید بود شاید نبود، بلکه حتما بود. و حتما آنقدر بود که بشود اندکی به وی حسادت کرد. از همه‌ی این‌ها بگذریم خیلی هم خوش کلام بود و خوب می‌دانست چگونه آن کلمات لعنتی را پشت سر هم بگذارد تا خیلی راحت ما را شنونده‌ی حرف‌های بی‌ارزش و با ارزشش ببیند. ولی اینکه نشد یک پاراگراف در مورد و برای این روز خوب من!! خب در عوض بد هم نیست کمی از درونیات گفتن...

  • محمد حسین حکیمی سیبنی

اعطا

محمد حسین حکیمی سیبنی | دوشنبه, ۲۶ آبان ۱۳۹۳، ۰۷:۳۴ ق.ظ | ۰ نظر

سال‌ها در جستن مانده‌ای و ناگهان روزی لیاقت می‌یابی؛ سراغت را می‌گیرند، پیدایت می‌کنند و به تو اعطا می‌شود. روزها و ماه‌ها با نیافتن زیستی و خون به رگ‌هایت دادی. نبودن، نیافتن و سرگشتگی دردهایی بودند در جانت که می‌ماندند و می‌ماندند و به حرف می‌آمدند و به جان و روح دیگری می‌خزیدند و باز می‌ماندند و این روایت تاریخ بشر بود و زندگی تو. چگونه زنده خواهی بود اگر روزی دیگر سرگشته نباشی؟ سپس رسیدن که همان یافتن؛ دیگر دردی نمانده و آسایشی است تو را و این آسایش چه قریب است به مرگ؛ می‌توانی برگردی به دیگران ولی این بار اختیار در میدان است، قوی‌تر از همیشه، مردن قبل از مرگ. می‌توانی دوباره درد بخواهی و برگردی و یا می‌توانی آسایش جان طلب کنی و بروی.

  • محمد حسین حکیمی سیبنی

رفته

محمد حسین حکیمی سیبنی | چهارشنبه, ۲۱ آبان ۱۳۹۳، ۰۹:۰۷ ق.ظ | ۰ نظر
سخت است رفتنت برایم و دیدم که برای تو هم سخت بود و گذشت. ولی دردناک‌تر است اگر روزی دیگر در خاطر ما هم زنده نباشی. امیدوارم نیاید روزی که درد دوم را به دل ما گذاشته باشی. معلم من بودی و هستی سعید عزیز.
  • محمد حسین حکیمی سیبنی

السلام

محمد حسین حکیمی سیبنی | جمعه, ۲۵ مهر ۱۳۹۳، ۰۸:۳۵ ب.ظ | ۰ نظر
آخرین قدم‌های مانده به شروعش برای من دیگر بازه‌ای خاص شده با طعم و عطر مختص خودش و متفاوت با خود دهه. توی محرم عزایت آشکار است و همه می‌بینند سیاه پوشیدن، سینه زدن و زیارت عاشورا خواندنت را. ولی آخرین روزهای مانده تا شروع واقعه فرصتی است برای عزاداری‌های تکی‌،پنهان، بی سر و صدا و شاید عمیق و دردناک‌تر ولی بدون اشک و آهِ آشکار؛ و یا حتی کمی آموختن با چند صفحه تورق و بالطبع عزادارتر شدن. البته پنهان نگه‌داشتنش کار آسانی نیست ظاهرا؛ شاهدش هم شاید همین خطوط و سطرهای دیگری در وبلاگ‌های دوستان.
  • محمد حسین حکیمی سیبنی

قطعه‌ی دوست داشتنی

محمد حسین حکیمی سیبنی | سه شنبه, ۸ مهر ۱۳۹۳، ۰۷:۲۳ ق.ظ | ۳ نظر
از آغاز روایت رفاقت ما پنج سالی گذشته، زود گذشتنش را که نگفته خودتان می‌دانید. به رویش نمی‌آوردم ولی این رفیق تاثیرات زیادی داشت در حال و روز من که نمی‌فهمیدم و نفهمیدم تا همین روزها که دیگه بالغ بر صد کیلومتر دورتر از من سکنی گزیده و زیارتش یحتمل می‌شود سالی چند بار فقط. جایش واقعا خالی است؛ بخشی از من وابسته به او و آدم‌های شبیه به اون بود که الآن همه‌شان دارند از من فاصله می‌گیرند. بخشی که دوستش دارم و مهم‌ترین من است ولی دیگران ندارندش، اطرافیانم ندارند. در بین کسانی که یک تکه از تو را ندارند و جایش چیز دیگری دارند که الآن خوشایندت نیست بعید نباشد که روزی قطعه‌ی آن‌ها را جایگزین آن بخش خود کنی که تکیه‌گاهش از دست رفته و بعد جای همه چیز عوض شود.
خودش رحم کند.
  • محمد حسین حکیمی سیبنی

خشکش

محمد حسین حکیمی سیبنی | سه شنبه, ۱ مهر ۱۳۹۳، ۰۸:۴۹ ق.ظ | ۰ نظر

از حال و روز نوشتنم بگویم برایت که دیری است که چشمه‌اش خشکیده این نازک طبع بی‌جان و نحیف که نفسش به دو سطر نامه‌ای بود که محض صبحگاهی یا ارضای فازهای افسرده‌خواه کما بیش می‌خواندیم. حالا در مطلع پاییز که بوی گند مدرسه باز زمین و آسمان را فراگرفته گفتیم یک دو سه سطر بنالیم برای جهانیان، برای آن عزیز واجب‌الوجود و عزیزان ممکن تا ببینیم چه پیش آید تا شاید که اینبار خوش آید. قوه‌ی مخیله را تحت فشار قرار دادیم تا موضوعی، سرنخی، آلت دستی، نقطه‌ی آغازی یا حتی نقطه‌ی پایانی در اختیار ما بگذارد تا بسم الله گویان دم بگیریم و بنالیم. ولی دریغ از شعله‌ای آتش در دل و قلب و جان بنده، دریغ از لختی دغدغه، هیچی نبود جانم، عزیزم، گلم. خشکسالی شده بدجور و فقط خدا رحم کند که فصلی باشد و نه دائمی. خلاصه‌ی حال و روز ما این بود. الآن هم گفتیم یه کتابی مجله‌ای چیزی تورق کنیم شاید فرجی حاصل شد.

التماس دعا

  • محمد حسین حکیمی سیبنی

غریبه

محمد حسین حکیمی سیبنی | جمعه, ۶ تیر ۱۳۹۳، ۰۹:۴۲ ق.ظ | ۰ نظر
باز گذران چند دقیقه‌ای با انسانی غریب در شمار تجربیاتم قرار گرفت. روی صندلی مترو یک آن شروع کرد از خاطراتش گفتن گوشم که به او نبود ولی صورت و دست و پای دروغ‌گویم تکان‌هایی برای خوش کردن دل او می‌خوردند. او هم احتمالا جعلی بودن حرکات را می‌فهمید ولی انسان است دیگر وقتی نیاز به گوش‌های دیگران دارد؛ وقتی می‌خواهد واکنش دیگران به کلماتش را ببیند، یا که نگاه دیگران به زندگی‌اش برایش مهم می‌شود قلابش در هر جا گیر کند سفت و سخت آن را می‌چسبد حالا جعلی هم بود که بود.
  • محمد حسین حکیمی سیبنی

تمثال حماقت

محمد حسین حکیمی سیبنی | سه شنبه, ۳۰ ارديبهشت ۱۳۹۳، ۰۳:۵۱ ب.ظ | ۰ نظر

سلامی بر قلم دادم و سر سبک کرده کاغذ را به زیر دستانم کشیدم. راهروی مترو جایی که انتظار نداشتم او را ببینم، آن احمق همیشگی که انگار حماقت حکم هوا را برایش دارد و ثانیه‌ای اگر بلاهت به جان خود نکشد و در بازدم حماقت تحویل محیط ندهد جان به جان آفرین تسلیم خواهد کرد. این تمام وجود او بود در تخیلات من، هفته‌ای دو سه بار او را در حال فک زدن با دوستانش می‌دیدم. صحبت‌های بی‌معنی او برای دوستان شاید احمق‌تر از خودش از او مجسمه‌ی حماقتی ساخته بود برای من که لامذهب شکستنی هم نبود. امروز خواستم از نگاهش فرار کنم و در راهروی مترو به راه خود ادامه دهم که مرا دید و تا خروجی مترو به زور ما را هم صحبت خود کرد. مجسمه‌اش ترک‌هایی برداشت ریز. حالا سوال من این است که من در کدام ذهن مجسمه‌ی حماقتی از خود ساخته‌ام؟

  • محمد حسین حکیمی سیبنی

انتها

محمد حسین حکیمی سیبنی | پنجشنبه, ۲۹ اسفند ۱۳۹۲، ۰۱:۱۹ ب.ظ | ۰ نظر
آفتاب صورتم را خیس عرق کرده با کمی اغراق. آخر مگر آفتاب پشت پنجره بعد از گذشتن از پرده‌ی کلفت گل‌دار رمقی دارد که صورت خیس عرق کند؟ ولی خیس عرق است. چند قدم مانده به شروع نود و سه گرمای زمستان نود و دو صورتم را خیس کرده شاید سال خوبی نبود شاید هم بود ولی آخرش آتش به صورتم ماند شاید نود و سه شعله‌اش را بیشتر نکنم شاید هم آبی به آن بریزم تا خیس عرق نباشد و زمستان نود و سه آفتابش ملایم‌تر شود.
  • محمد حسین حکیمی سیبنی