شبی را در کوه می‌خوابم، در آغوش تاریکی و سکوت و روبروی شهر و نزدیکتر به آسمان و مردمانش و دورتر از مردمان زمین جایی که برای لحظاتی بهتر می‌توان اندیشید می‌توان تنهایی را حس کرد حسی که همواره انسان به آن نیاز دارد چون در تنهایی است که خودش می‌شود و گاهی باید خودش باشد تا واقعا باشد و باید باشد تا بیاندیشد و اندیشه‌ای را بپرورد که مشابه ندارد و این یعنی وجودش تفاوتی دارد و وجودی که تفاوتی نداشته باشد چه دلیلی دارد که باقی بماند؟
