گم

بیشتره مواقع یادم می‌ره تنها راه و بهترین راه پیش خدا است. شاید این فراموشی تو همین متنایی که می‌نویسم و تو این وبلاگ منتشر می‌کنم خودشو نشون بده. تو همین نوشته‌هایی که اون بالا زیر عنوان وبلاگ سایت مدعی شدم حرف‌های دل تنگم است دارم دنبال خودم می‌گردم شاید. و شاید نوشتن راه خوبی باشه برا اینکه آدم بفهمه کجای قصه جا داره. آره راه خوبی می‌تونه باشه برا اینکه بفهمم گم شدم و نیاز به یکی دارم که بیادو دست مضطرب من رو بگیره و منو توی این قصه جایی بذاره که باید باشم.

چشم‌های رفیق

همیشه از نگاه‌های رفیقم فرار می‌کردم. موقع حرف زدن باهاش شونه‌هاشو، زمینو، درخته پشت سرشو و چاییه تو دستمو هدف نگاهام می‌کردم تا هدف چشم‌هایش نباشم. فردا امتحان داشتم و رفتم تو کتاب‌خونه تا درس فردا رو آماده کنم. یک صندلی خالی بود روبروی چشم‌های دوستم که دشمن من بودند. رویرویش نشستم چند ساعت درس خوندم و چند دقیقه اسیر دشمنانم شدم و از آن به بعد از درخت پشت سرش به دشمنم پناه بردم.