و باز هم حالت پشیمانی بعد از برداشتن قدم
زمینه‌ی سیاه
محمد حسین حکیمی سیبنی |
يكشنبه, ۲۱ مهر ۱۳۹۲، ۰۴:۳۳ ب.ظ |
۰ نظر
قلمش را زمین گذاشت و به کاغذش نگاه کرد، کاغذی که در آن همه‌شان را به
دادگاه کشیده بود و حکمشان را صادر کرده بود و همه‌ی دقیقه‌ها و ثانیه‌هایی
که در چشم‌شان خیره می‌شد را فراموش کرده بود همه‌ی کلماتی را که از زبان
آن‌ها در همهمه‌ها شنیده بود همه‌ی دفعاتی که از کنارشان گذشته بود و وجود
انسانی دیگر را تجربه کرده بود همه‌ی چیزهایی که نفهمیده از آن‌ها آموخته
بود همه را همه را فراموش کرده بود و تنها به سیاهی قلم خود عشق ورزیده
بود.
بعضی موقع‌ها آدم خسته می‌شه
از کارهای خودش و رفتارهای دیگران و می‌خواد همه چی رو ول کنه و رها بشه
موقع‌هایی که نمی‌دونه خودش داره اشتباه می‌کنه یا بقیه
زمانایی که هر کاری می‌کنه اوضاع بدتر می‌شه
وقتایی که هر کی می‌خواد ساز خودشو بزنه
همون موقع‌هایی که همه چی خرابه هی خراب‌تر هم می‌شه
نمی‌دونه چی کار کنه
دنبال یکیه که اون براش تصمیم بگیره