دوستان مثل تکه‌های بدن آدم می‌مانند، جدا شدن ازشون درد داره، خونریزی داره، سوزش داره، اصلا هر چیز عذاب‌آوری که هست رو داره. شاید ۱۰ ساله که چند ماه یکبار یکیشون میاد با خوشحالی می‌گه ویزام اومد. هنوز عادت نکردم. هنوز نمی‌دونم چجوری اون دردی که اون لحظه می‌افته به جونم رو کامل پنهون کنم و یک خنده‌ای کنم و بگم «مبارک باشه».
